Terapia psychologiczno-pedagogiczna

Terapia psychologiczno – pedagogiczna to specjalistyczna pomoc udzielana dzieciom ze specyficznymi trudnościami w czytaniu, pisaniu i liczeniu (ryzyko dysleksji, dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia). Oddziaływania te mają charakter korekcyjno-kompensacyjny. Oznacza to, że ukierunkowane są na usprawnienie zaburzonych funkcji (wzrokowych, słuchowych, kinestetyczno-ruchowych, przestrzennych), wtedy mówimy o  korekcji oraz na wspomaganie funkcji dobrze rozwijających się, które mogą stać się wsparciem dla zaburzonych lub zastąpić je w razie potrzeby, jest to kompensacja.

Mówiąc o usprawnianiu funkcji percepcyjno-motorycznych, mamy na myśli:

• analizę i syntezę wzrokową i słuchową,
• uwagę, kontrolę i  koordynację wzrokowo-ruchową i wzrokowo-słuchową,
• pamięć wzrokową i słuchową,
• słuchową percepcję dźwięków mowy (słuch fonemowy).

W trakcie terapii obserwujemy również przebieg procesów:

• planowania i organizacji ruchu,
• orientację w schemacie ciała i przestrzeni,
• sprawność motoryczną ręki dominującej,
• procesy uwagi, pamięci, myślenia i mowy.

W pracy z dziećmi z ryzykiem dysleksji i z dysleksją, niezwykle ważne jest realizowanie trzech oddziaływań terapeutycznych:

• usprawnianie zaburzonych funkcji (i ich integracji), istotnych w opanowaniu umiejętności czytania, pisania, liczenia, doskonalenie postępujących umiejętności czytania, pisania i operowania liczbami (wzrastające kompetencje matematyczne),
• oddziaływanie psychoterapeutyczne mające na celu wsparcie, redukcję lęku, podniesienie samooceny, pogłębienie wiary w możliwość odniesienia sukcesu, zwiększenie motywacji do dalszego wysiłku.

Terapię psychopedagogiczną powinno prowadzić się według indywidualnego programu tworzonego dla dziecka. Doświadczenie wskazuje, że bez względu na to, który obszar percepcji funkcjonuje najsłabiej, w prowadzonych ćwiczeniach angażować należy wszystkie modalności zmysłowe.

Pamiętajmy, u dzieci z trudnościami w nauce, na skutek przeżywanych niepowodzeń dochodzi często do zaburzeń emocjonalnych pod różnymi postaciami (np. bóle brzucha, jąkanie, tiki czy zaburzenia zachowania). Obserwujemy także niechęć i znaczący spadek motywacji do pracy. Dlatego też zajęcia terapeutyczne należy tak zorganizować, aby nie stały się dla dziecka źródłem kolejnych niepowodzeń.

Równie istotne jest równoczesne prowadzenie pracy psychoedukacyjnej z rodzicami, którym należy wyjaśnić istotę zjawiska dysharmonii w rozwoju,  ryzyka dysleksji i dysleksji, zredukować w ten sposób niepokój związany z nieznaną im problematyką oraz zachęcić do współpracy według programu terapeutycznego stworzonego dla ich dziecka.